اجاق گازها براي اولين بار از اوايل سده نوزدهم ميلادي توليد شدند و پس از مدتي به توليد صنعتي و انبوه رسيدند.
حقيقت اين است که طراحي اوليه اجاق گازها اگر چه چندان خاص نبود و بسيار ساده بود، اما به دليل جديد بودن آن بسيار مورد توجه قرار گرفت، به اين ترتيب شکل عمودي و جعبه مانند اجاق گازهاي اوليه که معمولا به دليل سهولت در استفاده بر پايه هايي نصب مي شد و روي آن دو الي چهار شعله براي پخت و پز وجود داشت، در همان دوره عموميت يافت. تا سال ۱۹۲۰ از چدن در توليد اجاق گازها استفاده مي شد، اما بعدها توليد ورقه هاي فولادي لعاب دار، امکان ساخت اجاق گازهاي سبک تر را فراهم کرد که از سطوح صاف و خطوط يک دستي برخوردار بود و اغلب با لعاب سفيد روکش مي شد.
اما اجاق گاز با شکل امروزي، تقريبا از سال ۱۹۳۰ و درست همزمان با ظهور يک محصول جديد به نام اجاق گاز الکتريکي وارد بازار شد که شکل و فرم آن مشابه اجاق هاي امروزي و به صورت مکعب مستطيل بود.
اجاق گاز در ايران نيز مقارن با توزيع گاز مايع رواج يافت و ابتدا به عنوان يک کالاي لوکس تلقي مي شد، اما با افزايش سطح درآمد و تمايل به افزايش سطح رفاه، تقاضا براي اجاق گاز افزايش يافت. دو شرکت ايراني از اولين توليدکنندگان اجاق گاز بودند که مبادرت به توليد اجاق هاي روميزي تک شعله، دوشعله و سه شعله مي کردند. طراحي اين اجاق گازها نيز عموما کپي برداري از طرح هاي ايتاليايي بود. پس از آن اجاق هاي سه شعله و چهارشعله پايه دار نيز وارد بازار شدند و به دنبال آن نيز اجاق هاي چهارشعله کابين دار توليد و روانه بازار شدند.
به مرور و از اواخر سال ۱۳۴۰، توليد و عرضه اجاق هاي فردار چهارشعله و پنج شعله در ايران رايج شد. طراحي اين گروه از اجاق ها و قالب هاي مربوط به آن نيز توسط ايتاليايي ها انجام مي گرفت. اين روال ادامه داشت تا اين که صنعت اجاق گاز ايران پس از خروج از مرحله مونتاژ، وارد مرحله توليد شد و در حال حاضر تمام مراحل توليد آن در ايران انجام مي شود.
نقد و بررسی‌ها
پاک‌کردن فیلترهاهنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.